De kkStB 69 was de oudste en meest gebouwde serie van de tandradlocomotieven van de “Lokalbahn Eisenerz-Vordernberg” (Erzbergbahn). Een tandradspoorweg is een spoorweg waarbij de aandrijfkracht, naast de normale aandrijving, wordt overgebracht door een tandheugel dat tussen de locomotief en het spoor is gemonteerd. Een of meer door de locomotief aangedreven tandwielen grijpen in een tandheugel die aan de dwarsliggers tussen de twee spoorstaven is bevestigd. Op die manier kunnen veel steilere hellingen worden bedwongen dan met een aandrijving die uitsluitend op de frictie van de wielen is gebaseerd:
– frictiespoorwegen (“normale spoorwegen”) tot ongeveer 7,5% helling,
– tandradbanen tot ongeveer 30% helling
De bouw van tandradbanen beleefde zijn hoogtepunt rond 1900, toen 4 Zwitserse ingenieurs hun tandheugelaandrijvingssystemen ontwikkelden, die ook nu nog worden gebruikt: Locher, Strub, Abt en Riggenbach. Dit betekende dat treinen nu ook over steile hellingen konden worden vervoerd en dat bergen toegankelijk konden worden gemaakt voor toerisme. Vooral dit laatste veroorzaakte een hausse in de aanleg van bergspoorwegen. De eerste exemplaren van deze locomotief werden in 1891 in gebruik genomen. Na de overname van de dienst werden ze als 69.01-18 overgedragen aan de keizerlijke en koninklijke Oostenrijkse staatsspoorwegen (kkStB).

Onze locomotief werd in 1893 in dienst gesteld als kkStB 69.10 en werd na de “Anschluss Österreichs” in 1938 en de overname van de Österreichische Staatsbahn door de Reichsbahn omgedoopt in 97 210. Na het einde van de oorlog keerde de locomotief terug naar ÖBB materieel en werd in 1979 buiten dienst gesteld. Nadat hij uit dienst was gesteld, ging ze het museum in.